Wandelend door het stadscentrum vind je een van de oudste tempels van Beja: de kerk van Santa Maria. Deze kerk dateert uit de Visigotische periode van de tweede helft van de 13e eeuw en werd tijdens de islamitische bezetting omgevormd tot een moskee.
Beja de voormalige Pax-Julia was een economisch, militair en administratief centrum van extreem belang in het proces van de Romeinse kolonisatie van het Iberisch schiereiland.
Het zenuwcentrum van een rijke en uitgestrekte regio werd omringd door een krachtige gordel van muren die nog steeds hun primitieve fundamenten behouden.
Er zijn verwijzingen naar deze oude tempel, sinds het bewind van D. Fernando, toen het diende als de parochie van São Tiago. Ten tijde van Filipe I (1590) onderging het renovaties die zijn middeleeuwse uiterlijk definitief veranderden en in 1624 werd het, door zijn verwaarlozing, herbouwd naar de smaak van die tijd.
Gebouwd buiten de muren, naast het kasteel en een van de Romeinse poorten van de stad, de poort van Évora.
Gelegen naast de donjon, overleefde het grotendeels omdat het jarenlang vastzat tussen achtertuinen en huizen. Onder de boog vind je nog sporen van het primitieve Romeinse plaveisel.
Deze ingang dateert mogelijk uit de Romeinse tijd. De oudst bekende referenties dateren uit de 16e eeuw.
Een van de meest interessante in de stad, met een versiering met een stier die ronde kapitelen kruist versierd met bloemmotieven.
Naast de naam lijkt het geheel oude verhalen en legendes tussen Moren en Christenen te verbergen.
Proche de Mouraria et d'Alcaçarias, de stichting dateert uit 1264. In 1519 baseerde de Confrérie du Corps de Dieu y était zich. Les verschillende reconstructies op enlevé des aspecten d'être soulignés.
De "Stappen" zijn kleine altaren die de verschillende afleveringen van de Passie van Christus vertegenwoordigen. In Beja blijven alleen de "Trappen" van Portas de Moura, Praça da República en Rua Ancha over. Het is een van de meest pittoreske hoekjes van de stad. Het bestaat uit een altaar, altaarstuk en fronton ingelegd met marmer. Het werd in 1675 uitgevoerd door António Nobre, een steenhouwer uit Bejense.
Dit klooster werd in 1459 gesticht door de Infantes D. Fernando en Dona Beatriz, ouders van D. Manuel I en koningin Dona Leonor.
Het was het eerste klooster dat werd gebouwd in de door de Arabieren veroverde landen en bevindt zich buiten de muren en voor de hoofdpoorten van de stad, de Portas de Mértola.
Dit beroemde raam behoorde tot het afgebroken Carmo-klooster en werd eind 19e eeuw op het huidige gebouw aangebracht.
Tot de 19e eeuw had het oude Praça D. Manuel I aan één kant een manuelijnse boog, maar aan het einde van de vorige eeuw werd een deel van deze bogen afgebroken en de rest werd afgedekt door de eigenaren van de huizen.
Na de bouw van Praça Nova, het werk van D. Manuel I, besloot zijn zoon D. Luís om er een openbare markt van te maken. Hiervoor koos hij een van de toppen van het plein. Het gebouw was zo weelderig dat de Infante in een brief van 17 april 1550 aan de raadsleden van de raad voorstelde om het een meer waardige bestemming te geven.
Gelegen naast de Prazeres-boog, heeft het een zeer eenvoudige façade die de artistieke rijkdom van het interieur niet verraadt.
Voorheen bekend als "Postigo da Corredoura" vanwege zijn kleine afmetingen en het feit dat het rechtstreeks communiceert met de plaats waar de beurzen werden gehouden en waar het vee liep.
De kerk van "Pé da Cruz" bevindt zich in de oude buitenwijk van Alcaçarias uit de tijd van de Arabische bezetting.
De primitieve kapel van Santo André werd gebouwd door D. Sancho I, op de plaats waar kapitein Fernão Gonçalves in de nacht van 30 november 1162 bijeenkwam om de aanval op de stad te regelen.
Het millennium Pax-Julia was er omheen gestructureerd. Vanaf de top is het mogelijk om de stad en de velden eromheen te bekijken.
